Książka Magdaleny Pokrzyńskiej "Bukowińczycy w Polsce"

Od ponad roku na rynku wydawniczym jest książka Magdaleny Pokrzyńskiej Bukowińczycy w Polsce. Socjologiczne studium rozwoju wspólnoty regionalnej. Wydana została w 2010 roku w wydawnictwie Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Współczesne społeczeństwo polskie przeżywa renesans regionalizmu i lokalności – odżywają sentymenty regionalne, powstają tak zwane małe ojczyzny. Jako drugi biegun globalizacji pojawiają się zjawiska związane z kreowaniem „nowej lokalności”. W szerszej perspektywie kształtowanie wspólnot regionalnych i lokalnych można postrzegać jako realizację pierwotnej (tr ybalnej) potrzeby człowieka. Wspólnota społeczna odpowiada bowiem na uniwersalną ludzką potrzebę poczucia zakorzenienia, swojskości, bliskości, bezpieczeństwa i istotności (Burszta W.J. 1998; Mikołajewska 1999; Maf esoli 2008). Oddolne budowanie grup o charakterze wspólnotowym wiąże się również z oddolnym kształtowaniem ładu społecznego. Wskazują one zarazem na sposób doświadczania i konceptualizowania świata przez człowieka oraz określanie w nim swojego miejsca.

Obszarem problemowym niniejszego opracowania są procesy zachodzące w obrębie zbiorowości bukowińskiej w Polsce. Migranci z Bukowiny – regionu położonego na pograniczu ukraińsko-rumuńskim – stanowili jedną z kategorii osadniczych, jakie zasiedliły tereny Polski zachodniej po II wojnie światowej. Do ważnych problemów podejmowanych w pracy należy kwestia podmiotowych przekształceń postmigracyjnej zbiorowości bukowińskiej w kierunku grupy regionalnej o charakterze wspólnotowym oraz udział tradycji w t ych procesach. Główne pytanie brzmi: „Jak tradycja – jako forma kontynuacji i zachowywania dorobku kulturowego – pojawia się w procesach przekształceń strukturalnych zbiorowości bukowińskiej w Polsce?”.

Opracowanie stanowi próbę zastosowania w analizie empirycznej propozycji syntezy teorii podmiotowości i socjologii historycznej dokonanej przez Piotra Sztompkę (2005). Teoria „stawania się społeczeństwa” P. Sztompki uzupełniona jest przez wnioski Ireny Machaj (1994) dotyczące podmiotowości społecznej (podmiotowość adaptacyjna i kreacyjna) oraz tożsamości społecznej jednostki (problem przynależności i podobieństwa). W pracy wykorzystane są również dokonania antropologii kulturowej (np. ideacyjna koncepcja kultury)